“Бизнинг давримизда шунчалик кўп ўйин-кулги, овунчоқлар бор. Одамлар учун шунчалик кўп ҳавасни келтирадиган васвасалар бор, улар хурсандчилик, ҳузур-ҳаловат деб аталади ва улар барча одамлар учун, барча ёшдагилар учун.
Ёшлар учун васвасалар бор: замонавий рақслар ва рок-н-роллик кечалар, мусиқа... ва буларнинг ҳаммаси вақтичоғлик учун.
Менга қизиғи йўқ, бу бола қанақа яхши оилада тарбия топган ва у қандай тўғри ахлоқ-одобга ўргатилган — агар бу бола янгидан туғилишни бошидан кечирган бўлмаса, рок-н-ролл мусиқаси, уни эшитиши билан унинг диққатини тортади, чунки бу танавий руҳ туғма равишда унинг табиатида бордир. Ва бугун иблиснинг кучи шунчалик устунки, у бу болани руҳини асир қилиб олади. Янгидан туғилишни рад қилган катталарни энди умуман қўяверинг!

Ахир фақатгина сенинг ҳаётинг ўзгарган бўлсагина, ва сен имонга келган ҳамда Осмон Шоҳлигига янгидан туғилган бўлсангина...
Сенда ҳали ҳам ўзгариш бўлмаган бўлса, қанчалик диндор бўлмагин, сенинг табиатинг дунёвий бўлади. Сен сиғинишинг ва диндор бўлишинг мумкин, бироқ сен учун бу ўзига тортувчи куч бўлади. Чунки сендаги бу эски гуноҳкор ўзлигинг ва унинг хоҳиш-истаклари ҳали ўлмаган.

Лекин юрагингиз тахтига фақат Масиҳ ўрнашсин, буларнинг барчаси безовта қилмай қўяди. Бу анча кучлироқдир.
Айтадиларки бир орол бўлган экан, у ерда эркаклар пистирма қўяр эканлар, аёллар эса чиқиб куйлар эканлар. Ва уларнинг қўшиқлари шунчалик сеҳрловчи эканки, яқин-атрофда сузиб ўтаётган денгизчилар кемаларини тўхтатиб оролга тушар эдилар. Шунда пистирмадаги жангчилар қўққисдан ҳужум қилиб, уларни ўлдирар эдилар. Ва бир буюк одам шу яқиндан сузиб ўтмоқчи бўлибди. У ўзининг денгизчиларига уни мачтага боғлашларини айтиб, у қичқира олмаслиги учун оғзини беркиттирибди, ўзи эса ўша яқин-атрофдан суза туриб буни эшитмасликлари учун денгизчиларни қулоқларини бекитибди. Аёллар чиқишибди, ўйинга тушишибди, қичқирибдилар ва куйлабдилар. Ва... О-о, бу шунчалар ажойиб эдики, у денгизчиларига: “Улар томонга бур! Уларга бур!”, — деб қичқирганидан билакларини терисини шилибди. Аммо улар уни эшитмадилар, уларнинг қулоқларида тиқинлар бор эди.
Сўнг у бир жойга сузиб келди, у ерда уни ечишлари керак эди, у эса уларнинг қулоқларидан тиқинларни олиб ташлаши керак эди. Ўша ерда, кўчаларни айланиб юриб, у ердагидан шунчалик аъло бўлган мусиқачини тинглади, шунда, у яна ўша яқиндан сузиб ўтаётганида, ундан: “О, буюк денгиз сайёҳи, сени яна мачтага боғлашимиз керакми?” — деб сўрашибди.

У: “Йўқ, боғлаш керак эмас мени, мен шунчалик буюк бир нарсани эшитдимки, энди бу нарса мени ҳеч қачон ўзига жалб қилмайди”, — дебди.
Янгидан туғилган христианин билан ҳам худди шундай. Улар бу дунёнинг ўйин-кулгулариданда анча буюк бир нарсани топдилар. Муқаддас Руҳ уларни кўнглини чоғ қилади. У шунчалик кучлики, бу дунё улар учун ўлган.

Уилльям Бранхамнинг "Кумушсиз ва тўловсиз" ваъзидан лавҳа